Goede zorg

Wel vier keer mocht ik gebruik maken van jullie goede zorg en hulp tijdens mijn zwangerschappen en bevallingen. De eerste keer was in 2013 en ondanks dat we toen voor het eerst ouders zouden gaan worden, hebben wij het allemaal, mede dankzij jullie, als heel relaxed ervaren.

De eerste keer

De zwangerschap verliep prima en ook de bevalling mag ik niet over klagen. Natuurlijk, het is allemaal ontzettend overweldigend wat er allemaal met je lijf gebeurt en wat er op je afkomt. Onze eerste kleine dame (Noëli) kwam netjes op de uitgerekende datum met een mooi gewicht van 3760 gram op deze wereld. Deze bevalling begon met het spontaan breken van mijn vliezen ‘s nachts rond een uur of twee. Al snel daarop volgden de eerste weeën.  Na ongeveer een uur zette dit al best stevig door en besloten we de verloskundige te bellen. Ik wilde graag thuis bevallen en ging daar dus ook helemaal voor.

Als eerste kwam Annemieke en later kwam Marieke het overnemen. Omdat ik me tijdens de bevalling het beste kon ontspannen onder de douche, hield ik dat nu ook bijna de hele bevalling vol. Totdat het toch echt tijd werd om te gaan persen, dus terug op bed en ervoor gaan. Pfffff wat viel dat tegen zeg, ik had totaal geen idee waarop ik moest persen. Dat liggen op bed vond ik ook maar niks.

Op de baarkruk

Marieke kwam met het idee om de baarkruk te proberen. Ik stond overal voor open, dus ik ging op de baarkruk. Wat een verademing!!!

Ik kreeg gelijk het gevoel dat ik zo veel beter mee kon persen. Maar nog schoot het niet heel erg op en ons meisje mocht ondertussen wel geboren worden. Marieke vertelde mij dat we het nog een keer zo zouden proberen en als ze dan nog niet lukte, kreeg ik op bed een knip. Wow, dat deed bij mij een knop omzetten. No way dat ik terug op bed wilde en al helemaal geen knip. Met alle beetjes oerkracht die ik nog in me had, perste ik. En ja hoor, dankzij alle goede zorg, rond 10 uur had ik opeens ons mooie meisje in mijn armen. Man in tranen, oma in tranen (mijn moeder was bij de bevalling) en ik kon alleen maar zeggen, dit doe ik nooit meer!! Tsjah, dat laatste liep toch een beetje anders.

Toen Noëli amper 3 maanden was bleek ik namelijk zwanger van ons tweede wondertje. Dat was even slikken, maar ook zo blij dat we weer een kindje mochten verwachten. Ook deze zwangerschap verliep prima. Ik had iets meer last van kwaaltjes en mijn suiker was tijdelijk wat aan de hogere kant, maar uiteindelijk leek dit allemaal mee te vallen.

Ik mocht weer thuis bevallen. Yess!

Thuis bevallen

Vier dagen na de uitgerekende datum kon Annemieke strippen en dat had effect. Diezelfde avond begonnen de weeën. Dus ik weer onder de douche en oma werd alvast gebeld. Vrij snel merkten we dat dit hard ging en kwam ik in een weeënstorm, dus snel de verloskundige weer bellen. Annemieke was onderweg en kraamzorg werd gebeld. Fijn, de eerdere goede zorg met de eerste bevalling was goed, dus dit zou weer helemaal goed komen.

Al vrij snel kreeg ik persdrang en smeekte ik om de baarkruk. Ik mocht persen, en binnen no time had ik onze mooie zoon Jetro van 4020 gram in mijn armen. Wat een heerlijke beer en wat een prachtige rode haren had ons ventje. Iedereen weer in tranen en ik kon alleen maar zeggen, ‘woooooow, dit ging snel!’. Helaas bleef ik na de bevalling behoorlijk vloeien en kwam er een ambulance om mij over te brengen naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen en geholpen te zijn, ging het al snel een stuk beter. Voor de zekerheid nog een nachtje gebleven, maar de volgende ochtend mochten we al lekker naar huis en gaan genieten van ons prachtige gezin.

De derde zwangerschap

Na 8 maanden bleek ik zwanger van ons derde kindje. Ook deze zwangerschap verliep prima.

Dit keer deed ik voor het eerst mee met de Centering Pregnancy. Superleuk, goede zorg en echt even aandacht en tijd voor mij en mijn zwangerschap, want dat schoot er nu bij de derde wel een beetje in.

Zes dagen na de uitgerekende datum mocht Annemieke weer strippen. Ook dit keer bleek het gelijk effect te hebben, want amper een paar uur later begonnen de eerste weeën al meteen snel achter elkaar. Helaas mocht ik dit keer niet thuis bevallen, doordat ik de vorige keer teveel bloed was verloren. Omdat het bij mij nogal snel kan verlopen, werd er wel rekening mee gehouden dat we het ziekenhuis misschien niet zouden redden. Dus weer snel de verloskundige en oma gebeld.

Naar het ziekenhuis

Dit keer kwam Marjolijn en snel gingen we naar boven om te kijken hoe ver ik was. Dat was even schrikken, want ik had al 8 centimeter! Dat werd dus geen ziekenhuis meer. Ik schoot in de lach, want echt heel veel moeite had ik niet hoeven doen voor die 8 cm. Na een uur vond Marjolijn dat ik eigenlijk nog te blij was voor iemand met 8 centimeter en bleef ik ook op die 8 centimeter hangen. Dus toch besloten naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik vrijwel direct persweeën. En daar kwam het punt, ik zat op 9 centimeter en mocht nog niet persen. Dit duurde zo’n anderhalf uur en ik dacht dat ik gek werd. Bij Marjolein gingen inmiddels wat alarmbellen rinkelen; iets klopte er niet. Was ze misschien een sterrenkijker of was de baby groot?

Eindelijk zat ik op de 10 cm en mocht ik persen. Hup weer op de baarkruk en binnen drie keer persen had ik dan ook onze tweede prachtige dochter Naära op mijn buik. Mevrouw bleek 4790 gram te wegen! Aha, dat had dus een rol gespeeld. Ik had goed voor mevrouw gezorgd! Mijn mond viel open en ik vroeg me toch sterk af hoe ik dit voor elkaar had gekregen. Maar vooral was ik heel erg blij dat ze er gezond en wel was. Voor de zekerheid zijn we een nachtje gebleven om haar suiker en mijn bloedverlies in de gaten te houden, maar de volgende dag bleek alles goed. We mochten weer heerlijk naar huis om te gaan genieten.

Weer strippen

Toen kwam januari 2018 en was ik uitgerekend van ons vierde kindje. De goede zorg bleek toen ik extra goed in de gaten gehouden werd tijdens mijn zwangerschap, aangezien Naära zo groot was. Bij mijzelf zat de angst voor een grote baby er inmiddels ook goed in en hoopte ik erop dat ik eerder zou bevallen. Daarom was de afspraak om mij met (bijna) 39 weken al te strippen. Wel mocht ik dit keer weer thuis bevallen, omdat er met het bloedverlies de vorige keer geen rare dingen waren. Van te voren hadden we afgesproken dat Annemieke mij weer zou strippen, want dat had de vorige keren toch echt wel zijn vruchten afgeworpen.

Dus, met 38₊5 weken kwam Annemieke bij mij thuis om te strippen. ‘Nou dan verwacht ik straks wel een telefoontje van je hè, want dit zal ook vast niet lang duren’, spraken we af. Dit verliep iets anders. In de avond kreeg ik nog een berichtje van Annemieke of ik al iets merkte. Helaas, naast een beetje gerommel en bloedverlies zette er nog niks door.

De vierde bevalling

Zwaar gefrustreerd werd ik de volgende ochtend wakker, nog geen baby. Het enige wat ik die dag heb gedaan is in bed gelegen en huilen. Later op de dag werd ik gebeld door Marieke met de vraag hoe het was. Nog steeds alleen maar gerommel en wat bloedverlies. Balen. Besloten om later die week, mocht de baby er nog niet zijn, nog een keer te strippen. Na een nacht goed slapen, werd ik de volgende ochtend wakker met wat leek op beginnende weeën. Ik durfde nog niet teveel hoop te hebben, dus stuurde mijn man gewoon naar zijn werk. Ondertussen ging ik de andere kinderen uit bed halen en aankleden.

Maar al vrij snel volgden de weeën zich op en werden ze heftiger. Manlief werd dus weer terug geroepen van zijn werk, oma werd gebeld en voor de zekerheid werd ook mijn zus alvast gebeld om de andere kinderen op te vangen bij mijn ouders thuis. Toen mijn man thuis was, werd de verloskundige gebeld en kwamen Ylonka en de stagiaire eraan. 2 vrouw sterk, dubbel goede zorg. Ik weer onder de douche en weer bijna de hele bevalling daar gebleven. Wat voelde ik me relaxed tijdens deze bevalling. Ik had constant het idee dat het toch echt nog wel erger zou moeten worden, maar opeens zat ik op de 10 cm en mocht ik weer gaan persen. Dus hup weer op mijn vertrouwde baarkruk.

Persen

Op de een of andere manier zat in mijn hoofd het gedeelte dat ik nog niet mocht persen bij de geboorte van Naära en kon ik me niet helemaal op het persen focussen. Totdat Ylonka zei dat ik echt mocht persen en dat ie er dan zo zou zijn. Toen ik die knop eenmaal om had, had ik binnen een paar keer onze prachtige jongste zoon Jezra op mijn buik. Iedereen weer in tranen en ik compleet verbaasd over het kleine hummeltje dat ik in mijn armen had. Want wat was ie klein!!! Ons prachtige ventje woog 3720 gram en was daarbij de lichtste van het stel.

Ik had me zo ingesteld op weer een grote baby, dat ik wel een kwartier heb geroepen hoe klein ie wel niet was.

Helaas bleef ik ook dit keer vloeien en nog net iets meer dan bij Jetro. Weer werd er besloten een ambulance te bellen en mij over te brengen naar het ziekenhuis. Toen het bloedverlies daar weer onder controle leek te zijn mocht ik na een paar uurtjes gelukkig weer naar huis om opnieuw te gaan genieten van ons prachtige en complete gezin.

Gezin compleet?!

Stiekem zou ik best nog wel een keer willen, omdat ik me nog niet voor kan stellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn. Aan de andere kant zijn we ook echt wel compleet zo met ons gezonde gezin van twee om twee, hoe dankbaar kun je als ouders zijn! 5 jaar heb ik ongeveer non stop bij jullie rond gelopen en jullie goede zorg allemaal meegemaakt.

Stuk voor stuk zijn jullie topmeiden en wil ik jullie bedanken voor al die goede zorg en hulp en heb ik mede dankzij jullie vier van die prachtige wondertjes op deze wereld mogen zetten! Ik ga jullie nog missen!

Heel veel lieve groetjes,
Erik en Annelies
Noëli, Jetro, Naära en Jezra