Vaderschap

Eerder lazen jullie hoe Niels, de partner van Annemieke, de zwangerschap en bevalling heeft ervaren. Hoe vindt Niels het vaderschap?

“Na de geboorte van Sam volgde twee dagen dat Sam op de Neonatologie lag en Annemieke en ik samen op de kraamafdeling lagen. We werden goed verzorgd en mochten zo vaak als wij wilde bij Sam op bezoek. Het waren ook de dagen dat we trots aan onze broers en schoonzussen konden laten zien wie Sam was en hoe blij we met hem waren, en nog steeds zijn. Na die twee dagen volgde het goede nieuws, we mochten verhuizen naar het Alrijne in Leidendorp. Daar sliepen we met Sam op de couveusekamer. Wat een feestje was dat. Daar begon de verpleegkundige met de lessen in het vak vaderschap. Hoe geef je het beste een fles, hoe stop je een baby in bad en nog meer handige tips.

Naar huis

Na zeven dagen genieten met z’n drieën op een kamer in het Alrijne kwam het moment dat Annemieke en ik het ziekenhuis moesten verlaten. Helaas mocht Sam nog niet naar huis en bleef hij op de couveuseafdeling. Daar werd erg goed voor Sam gezorgd maar het was niet makkelijk om hem daar achter te laten. Zo had ik me het vaderschap niet voorgesteld. Als ik er nu nog eens aan denk, heb ik er met terugwerkende kracht een vervelend gevoel bij. Een klein ventje zonder ouders in een ziekenhuis is niet zoals het hoort. Maar een alternatief was en is er niet. Gelukkig mocht de kleine man na drie weken en twee dagen naar huis. De dagen dat we heen en weer moesten reizen van huis naar het ziekenhuis en weer terug waren over. Want die dagen draaien enkel om ziekenhuis bezoeken aan Sam.

In die tussentijd begon wel Annemieke haar wond op te spelen. Er kwam bloed uit en ging steeds meer pijn doen. Toen we op een ochtend naar het ziekenhuis gingen had ik een huilende vrouw naast me in de auto. De wond deed enorm veel pijn. Ik had net een half jaar mijn rijbewijs en heb nog nooit zo voorzichtig gereden als toen. Elke hobbel, drempel, bocht was een obstakel. Aangekomen in het ziekenhuis is de gynaecoloog gelijk komen kijken. Grappig weetje ik heb een hele tijd gedacht dat de gynaecoloog Fleurijke heette. Maar pas na een ‘x’ aantal ontmoetingen kwam ik erachter dat Fleurijke niet alleen haar voornaam was maar ook haar achternaam, Fleur Rijcken.

Dokter Bibber

Met deze gynaecoloog heb ik het meest bizarre en realistische potje Dokter Bibber gespeeld. Er werd namelijk besloten dat de wond van Annemieke opengemaakt moest gaan worden. Dit ging met een extra lang wattenstaafje. En ik denk dat de gynaecoloog de regels van Dokter Bibber niet goed genoeg kende. Want het moment dat ze de rand van de wond aanraakte, de patiënt geluid maakte en Annemieke haar neus rood oplichtte dacht ik dat ik aan de beurt was. Maar ze ging door met het uitvoeren van deze handeling. Halverwege dit gebeuren veranderde het potje Dokter Bibber in een soort koffie drinken. De wattenstaaf ging namelijk onder het litteken door naar de andere kant van de wond. Vervolgens begon ze daar te roeren en ik kreeg de neiging om mee te roeren in mijn koffie, die ik overigens niet echt had.

Dit was een van de moment waarop ik getuige ben geweest van een enorm sterke vrouw. Ik moet er niet aan denken om deze ingreep te ondergaan zonder echte verdoving. Het was verschrikkelijk om er naast te zitten zonder dat je iets kan doen. Maar gelukkig bleek er niks ergs aan de hand. Wel begon het herstel voor Annemieke weer opnieuw. Bijkomend voordeel was dat Annemieke weer bij Sam op een kamer mocht liggen.

Welkom thuis Sam!

Toen Sam thuis kwam begon het echte genieten. Het vaderschap thuis kon nu eindelijk beginnen! Allereerst hadden we nog vier dagen kraamhulp. Wat was dat genieten. Van fruit hapjes voor Annemieke en voor mij tot hulp bij die kleine en het huishouden. Wel moet ik ook eerlijk zeggen dat de moment dat we weer met z’n drieën waren erg fijn was. Lekker met die kleine onder de douche of hem toestoppen in zijn eigen bedje. Na een aantal vrije dagen begon voor mij het echte leven weer. De werkdagen begonnen en ook mijn sport begon ik weer op te pakken.

Dankbaar

Het gebrek aan een volledige nachtrust en alle drukte bij elkaar zorgde er wel voor dat er weinig energie overblijft aan het einde van de dag. Dit zorgt ervoor dat je niet meer zoals vanouds overal ja tegen kan zeggen. Gelukkig staat daar zoveel tegenover. Het vaderschap is een feestje! Het mogen zien opgroeien van het mooiste ventje van de hele wereld, is het beste wat ik ooit kon wensen. En wat iedereen zegt is waar, elke fase is steeds een beetje leuker. Hopelijk hebben jullie een beetje beeld gekregen van hoe alles rond de zwangerschap voor een man verloopt en hoe wij mannen daarover denken. Als laatste wil ik iedereen bedanken die ons geholpen en ondersteund heeft; van Annemieke’s collega’s, het ziekenhuis personeel tot vrienden en familie.

Heb jij nog iets gemist in mijn verhaal óf heb je voor mij een vraag? Stel deze gerust!”