Jullie hebben het mij, Annemieke, tijdens mijn zwangerschap bijna dagelijks gevraagd. Ben je niet bang? Hoe is het nu om, als verloskundige, zelf zwanger te zijn of te moeten bevallen? De meeste van jullie hebben gemerkt dat het ook bij mij niet allemaal probleemloos is verlopen. Ik was ineens niet meer aan het werk en ik ben te vroeg bevallen. Eind januari ga ik weer aan het werk en ik wacht op alle vragen over hoe het gegaan is. Tijdens mijn werk besteed ik echter graag mijn aandacht en liefde aan de bijzondere tijd die jullie zelf meemaken. Tijd dus om mijn ervaring nu alvast met jullie te delen. Vandaag deel 1: mijn zwangerschap.

Na een flinke tijd, en al een bezoek aan de gynaecoloog, bleek ik in maart toch spontaan zwanger geworden te zijn. Wat een feestje! Zó gewenst, zó welkom en zó speciaal om nu als verloskundige zelf deze bijzondere tijd mee te mogen maken. Natuurlijk meldde ik me aan in onze praktijk en hebben Marieke en Marjolijn een vitaliteitsecho gemaakt. Al snel kwam de misselijkheid én het overgeven. Tijdens alle diensten werd ik beloond met prachtige bevallingen en nachten vol werk.

Het was pittig, maar wat heb ik ook (achteraf) gelachen. Als ik blij was dat onze student een spuugbakje bij een barende dame hield, die mij even hiervoor onderkotste, zodat ik op de gang zelf deze kotsbui kon ‘verwerken’.

Maar liefst 21 weken mocht ik genieten van de dagelijkse misselijkheid en heb ik extra meegeleefd met jullie verhalen over misselijkheid. En hoewel ik me niet meer kan voorstellen hoe vervelend dat was, het was vreselijk. Ondanks dat voelde ik me verder top, ik bleef sporten (lees: doen alsof ik nog heel fit kon bewegen) en genoot van mijn zwangerschap. Rond de 20 weken kwam ik dansend uit de Poort; alles was goed.

De daaropvolgende weken waren geweldig. Ik was heel blij zwanger. Ik was fit, kon genieten, sportte nog een beetje en ik had het nog steeds gezellig druk tijdens mijn prachtige werkdagen. Alsof iedereen nog even snel voor mijn verlof bij mij wilde bevallen, heerlijk! In de tussentijd heb ik samen met Niels een dagcursus Hypnobirthing gevolgd bij Mucha Mama.

Met 30+5 weken had ik een te hoge bloeddruk toen ik bij Ylonka op controle was. Ik mocht nog even wat uren thuis stilzitten en hem daarna zelf opnieuw meten, maar toen hij te hoog bleef, mocht ik langs in het Alrijne ziekenhuis voor een controle. Aldaar stabiliseerde de bloeddruk iets en mocht ik dus gewoon weer naar huis.

Die nacht kreeg ik ineens extreme hoofdpijn en na 2 uur onderdrukken, moest ik toch echt overgeven en (na aandringen van mijn partner Niels) hebben we Ylonka uit haar bed gebeld. Opnieuw een te hoge bloeddruk en opnieuw bewandelden we de weg richting het ziekenhuis voor een extra bloeddrukcontrole. Aldaar zakte de bloeddruk en de hoofdpijn, maar mijn buik werd behoorlijk onrustig. De klinisch verloskundige vroeg mij of ze niet toch even zou controleren of ik ontsluiting had, want ook zij zag de onrust. Na enige twijfel, toch laten checken en jawel… aan de weeënremming en longrijping. Terwijl ik deze dag (woensdag) eigenlijk gewoon spreekuur zou draaien, nacontroles zou zien, lag ik ineens opgenomen. Uren later waren de weeën gelukkig afgezakt en ook het bloedonderzoek van mijn hoge bloeddruk was goed.

Maandag mocht ik eigenlijk naar huis en met mijn spullen al ingepakt, zat ik te wachten op nog één keer de bloeduitslagen, die we voor de zekerheid nog maar een keer gecontroleerd hadden. Tegen alle verwachtingen in, waren de leverfuncties afwijkend. Ik mocht mijn spullen uitpakken en blijven; bofkont. Twee dagen en vele onderzoeken verder, leek alles een storm in een glas water en mocht ik toch naar huis, mits ik voor het weekend nogmaals bloed zou prikken.

Die anderhalve dag thuis voelde ik me beter dan ooit tevoren; mijn eigen bank, bad en bed. Op vrijdag kwam ik bij de gynaecoloog. Zij vroeg me hoe het ging. Ik gaf aan dat ik me steeds beter ging voelen, waarop zij zei: “Oké, dat laten je bloeduitslagen niet zien. Ik ga je weer opnemen.”

BOEM, KLAP, PATS… die zag ik niet aankomen.

Hoe moest ik mijn lijf nu vertrouwen, als ik hier niets van voelde? Mijn bloeduitslagen waren flink verslechterd, terwijl ik me juist beter voelde.

Vanaf dat moment werden dagelijks veel extra controles gedaan. Soms werden er wel 11 buisjes bloed afgenomen, ik kreeg extra echo’s voor de groei en van mijn lever en er werd een MRI scan gedaan. Alles met als doel om te ontdekken hoe het kon dat mijn leverfuncties bleven verslechteren. Alle infectieziekten, Hepatitissen en leverziekten werden uitgesloten. Er was nauw overleg met de Maag- Darm- Lever artsen in het Alrijne en ook de MDL en gynaecologie van het LUMC werden regelmatig gevraagd mee te denken. Op zondag nog mijn babyshower in het ziekenhuis gevierd. Toen op maandag de stijging van de waarden aan bleef houden, werd ik maandagavond overgeplaatst naar het LUMC. Potverdikkie, weg uit het Alrijne, waar ik iedereen ken, waar iedereen gezellig af en toe een babbeltje kwam maken.

De volgende dag was een hectische. Veel onderzoeken in het LUMC, veel artsen aan mijn bed, veel verhalen en opties, maar ook hier snapte nog niemand hoe het kon dat ik me zo goed voelde, terwijl mijn bloed steeds meer vreemde dingen liet zien. In de ochtend vertelde de MDL arts dat het best kon zijn dat ik over een paar dagen naar huis mocht. Om 16.00 uur kwam er een delegatie artsen op mijn kamer om te vertellen dat de leverfuncties nu zo snel verslechterden, dat ze me gingen inleiden. Nu direct. Het lijkt nu teveel op Acute Fatty Liver of Pregnancy, een zeldzame en levensbedreigende leverziekte tijdens de zwangerschap. Ze wilden eerst kijken of de kleine nog vanuit zijn stuitligging gedraaid wilde worden.

Ik mocht dit nieuws heel even laten landen en mijn collega’s en geboortefotograaf Jessica op de hoogte brengen. Marieke besloot direct onze kant op te komen. Om 16.30 uur hebben ze met man en macht maar liefst 7 pogingen gedaan om de kleine om te draaien. Ja dat deed zeer, maar ja… ik kon me goed ontspannen. Helaas, mislukt! Omdat ik absoluut niet direct een keizersnede wilde, zonder vaginaal bevallen te proberen, werd om 17.00 uur een ballon geplaatst in de hoop dat ze de volgende ochtend de bevalling konden doorleiden.

Hoe ik mijn bevalling heb ervaren? Dat lees je volgende week!